Mijn (B)engel en het espressokopje
2,5 jaar, vrolijk onvoorspelbaar blij temperamentvol lief mopperkont sociaal en een echte eigen wil. Precies goed zoals hij is!
Een eigen wil……… wordt in mijn beleving toch vaak als negatief ervaren. Terwijl ik, zelf een sterke eigen wil, dat juist als een kwaliteit zie! En dat ook meegeef in mijn opvoeding. Het is maar net hoe je ermee omgaat!
Oke, en hoe werkt dat dan bij een klein kind met een eigen wil…? In dit geval mijn 2 jarige peuter midden in de peuterpubertijd.
Iets wat qua ontwikkeling onontkoombaar is en heel logisch bij elke peuter in verschillende mate… (thank god zijn niet alle peuters hetzelfde, mag het aub dat iedereen zijn eigen ik leert kennen..!)
Een eigen wil is in mijn beleveing net zoals het perse zelf willen ontdekken wat wel en niet kan. Het opzoeken van grenzen en hier ook in gehoord willen worden en duidelijk gepresenteerd krijgen waar die grenzen dan liggen. Gewoon leren zelfstandig te zijn.
‘’Maar dan wel graag op een manier dat ik niet schrik van auroriteit maar juist erkenning krijg in mijn gevoel en toch een grens aangeboden krijg. Ik voel me juist heel zelfstandig als ik een keuze aangeboden krijg naast die grens. Ik wil juist leren.! Ik wil niet mijn zin krijgen, ik wil er juist achter komen wat wel en niet kan. En daarbij is het erg lastig voor me want ik ben pas 2 en in de fase waar ik in zit komt t voor dat ik me lastig kan beheersen, echt waar ik weet soms niet hoe ik moet stoppen’’
Daarbij ook soms ineens overvallen wordt door verschillende emoties waarvan ik al helemaal niet weet hoe daarmee om te gaan!? Help!!’’
Vanmorgen even samen boodschapjes doen, zonder kinderwagen, van te voren duidelijk verteld dat ik hem niet ga dragen en dat hij me altijd een handje kan geven. Hij mag het karretje en mama doet de spullen erin. Geen probleem. Gewoon duidelijk.
Hij weet waar hij aan toe is en als ik denk dat het misgaat, dan geef ik m altijd de keuze uit 2 andere dingen maar duidelijk de grens aangevend wat wel en niet kan. Ook weer geen probleem! Zolang ik die duidelijkheid maar blijf aangeven. Boos worden echt geen zin!
Nog even naar de hema, en daar krijgt mijn kleine vriend het ineens in zijn bol om een inimini espresso kopje uit t rek te trekken en hier mee te gaan rennen. Uhmmmm……..
Natuurlijk treed ik op! Net wanneer ik tegen hem wil zeggen dat hij dat kopje terug moet zetten struikelt hij en valt met zijn handjes boveop de scherven van het kapotte espressokopje… Drama! Verdriet… Boos!! En voordat ik het in de gaten heb pakt hij een nieuw kopje en smijt dat door het gangpad van hema heen… Slik! God*&%#mme… (dacht ik;) ) Mensen kijken ons aan, nee schuddend, direct een oordeel klaar zo te zien.. (zo jammer, zouden we allemaal wat minder mogen doen!) Gelukkig geef ik daar inmiddels helemaal niks meer om wat andere denken of vinden, 30 jaar later maar goed 😉
Wil je weten wat ik deed…..? Helemaal niks!! Hij is 2, ‘het probleem’ met peuters is dat ze natuurlijk nog vrij weinig echt zelf kunnen. Dit staat hun zo gewilde zelfstandigheid behoorlijk in de weg en dat leidt tot frustraties.. Het ging helemaal niet zoals hij wilde en dat frustreerde hem…
Of ik dat goed vindt dat hij met kopjes gooit? Nee natuurlijk niet, en dat zeg ik hem uiteraard ook.. Maar straf of boos worden verwijderd hem op dat moment alleen maar meer van zichzelf en zijn emoties. En dus benoem ik, de vriendelijke mevrouw van de Hema zegt voordat we naar buiten gaan nog even dat het niks geeft en ik niet hoef te betalen voor de 2 espressokopjes (dank u!!), als we samen buiten zijn dat ik zijn gedrag niet goedkeur. Ik praat niet eens over hem als persoon. Ik zeg wat ik wel wil zien en welk gedrag wel passend is. Maar ik zal hemzelf nooit niet afkeuren. Ik benoem alleen dat maar en dat ik zie dat hij er ook van geschrokken is en nu verdriet heeft. Ik troost hem.. En dat was het.
Ik herkende vooral ook mezelf terug, en ik blijf dat mooi vinden om te zien hoe hij mij spiegelt, ik leer dagelijks van het ventje. Hij is juist de bron van mijn groeiproces en alles wat ik in mijn praktijk uitdraag. Ik heb geen kind wat alleen maar braaf stilzit, ik ben geen perfecte moeder die nooit niks heeft, wij zijn allebei gewoon precies goed zoals we zijn, samen op ontdekking!
Het is en blijft een klein kind, en als ik bij elke blik of mening van de omgeving mijn reactie of aandacht naar hem moet aanpassen om volgens ‘’de norm’’ te reageren en rekening moet gaan houden met wat andere ervan vinden zou ik steeds mezelf voorbij gaan, en dat is nou net hetgeen wat ik mijn kinderen niet wil bijbrengen. Blijf dichtbij jezelf, kom je er niet uit, laat je emoties zien en vraag om hulp! Ik zag vandaag niets meer dan een mannetje wat gehoord wilde worden in zijn emoties en in zijn ontwikkelingsfase, en oh ja…. Ook nog een vliegend espressokopje (2!)
Tekst- Sanne Blom