Maand: december 2014

Mijn (B)engel en het espressokopje

2,5 jaar, vrolijk onvoorspelbaar blij temperamentvol lief mopperkont sociaal en een echte eigen wil. Precies goed zoals hij is!
Een eigen wil……… wordt in mijn beleving toch vaak als negatief ervaren. Terwijl ik, zelf een sterke eigen wil, dat juist als een kwaliteit zie! En dat ook meegeef in mijn opvoeding. Het is maar net hoe je ermee omgaat!

Oke, en hoe werkt dat dan bij een klein kind met een eigen wil…? In dit geval mijn 2 jarige peuter midden in de peuterpubertijd.
Iets wat qua ontwikkeling onontkoombaar is en heel logisch bij elke peuter in verschillende mate… (thank god zijn niet alle peuters hetzelfde, mag het aub dat iedereen zijn eigen ik leert kennen..!)
Een eigen wil is in mijn beleveing net zoals het perse zelf willen ontdekken wat wel en niet kan. Het opzoeken van grenzen en hier ook in gehoord willen worden en duidelijk gepresenteerd krijgen waar die grenzen dan liggen. Gewoon leren zelfstandig te zijn.

‘’Maar dan wel graag op een manier dat ik niet schrik van auroriteit maar juist erkenning krijg in mijn gevoel en toch een grens aangeboden krijg. Ik voel me juist heel zelfstandig als ik een keuze aangeboden krijg naast die grens. Ik wil juist leren.! Ik wil niet mijn zin krijgen, ik wil er juist achter komen wat wel en niet kan. En daarbij is het erg lastig voor me want ik ben pas 2 en in de fase waar ik in zit komt t voor dat ik me lastig kan beheersen, echt waar ik weet soms niet hoe ik moet stoppen’’

Daarbij ook soms ineens overvallen wordt door verschillende emoties waarvan ik al helemaal niet weet hoe daarmee om te gaan!? Help!!’’

Vanmorgen even samen boodschapjes doen, zonder kinderwagen, van te voren duidelijk verteld dat ik hem niet ga dragen en dat hij me altijd een handje kan geven. Hij mag het karretje en mama doet de spullen erin. Geen probleem. Gewoon duidelijk.
Hij weet waar hij aan toe is en als ik denk dat het misgaat, dan geef ik m altijd de keuze uit 2 andere dingen maar duidelijk de grens aangevend wat wel en niet kan. Ook weer geen probleem! Zolang ik die duidelijkheid maar blijf aangeven. Boos worden echt geen zin!

Nog even naar de hema, en daar krijgt mijn kleine vriend het ineens in zijn bol om een inimini espresso kopje uit t rek te trekken en hier mee te gaan rennen. Uhmmmm……..
Natuurlijk treed ik op! Net wanneer ik tegen hem wil zeggen dat hij dat kopje terug moet zetten struikelt hij en valt met zijn handjes boveop de scherven van het kapotte espressokopje… Drama! Verdriet… Boos!! En voordat ik het in de gaten heb pakt hij een nieuw kopje en smijt dat door het gangpad van hema heen… Slik! God*&%#mme… (dacht ik;) ) Mensen kijken ons aan, nee schuddend, direct een oordeel klaar zo te zien.. (zo jammer, zouden we allemaal wat minder mogen doen!) Gelukkig geef ik daar inmiddels helemaal niks meer om wat andere denken of vinden, 30 jaar later maar goed 😉

Wil je weten wat ik deed…..? Helemaal niks!! Hij is 2, ‘het probleem’ met peuters is dat ze natuurlijk nog vrij weinig echt zelf kunnen. Dit staat hun zo gewilde zelfstandigheid behoorlijk in de weg en dat leidt tot frustraties.. Het ging helemaal niet zoals hij wilde en dat frustreerde hem…

Of ik dat goed vindt dat hij met kopjes gooit? Nee natuurlijk niet, en dat zeg ik hem uiteraard ook.. Maar straf of boos worden verwijderd hem op dat moment alleen maar meer van zichzelf en zijn emoties. En dus benoem ik, de vriendelijke mevrouw van de Hema zegt voordat we naar buiten gaan nog even dat het niks geeft en ik niet hoef te betalen voor de 2 espressokopjes (dank u!!), als we samen buiten zijn dat ik zijn gedrag niet goedkeur. Ik praat niet eens over hem als persoon. Ik zeg wat ik wel wil zien en welk gedrag wel passend is. Maar ik zal hemzelf nooit niet afkeuren. Ik benoem alleen dat maar en dat ik zie dat hij er ook van geschrokken is en nu verdriet heeft. Ik troost hem.. En dat was het.

Ik herkende vooral ook mezelf terug, en ik blijf dat mooi vinden om te zien hoe hij mij spiegelt, ik leer dagelijks van het ventje. Hij is juist de bron van mijn groeiproces en alles wat ik in mijn praktijk uitdraag. Ik heb geen kind wat alleen maar braaf stilzit, ik ben geen perfecte moeder die nooit niks heeft, wij zijn allebei gewoon precies goed zoals we zijn, samen op ontdekking!

Het is en blijft een klein kind, en als ik bij elke blik of mening van de omgeving mijn reactie of aandacht naar hem moet aanpassen om volgens ‘’de norm’’ te reageren en rekening moet gaan houden met wat andere ervan vinden zou ik steeds mezelf voorbij gaan, en dat is nou net hetgeen wat ik mijn kinderen niet wil bijbrengen. Blijf dichtbij jezelf, kom je er niet uit, laat je emoties zien en vraag om hulp! Ik zag vandaag niets meer dan een mannetje wat gehoord wilde worden in zijn emoties en in zijn ontwikkelingsfase, en oh ja…. Ook nog een vliegend espressokopje (2!)

Tekst- Sanne Blom

Aandacht voor ons innerlijk kind

Kinderen kiezen zelf hun ouders uit om te leren om zichzelf te zijn en blijven. Dit doen zij niet alleen hierom maar kiezen deze ouders ook uit met de boodschap om datzelfde te doen. Pas dan krijgt een kind de vrijheid om ook zichzelf te zijn en te blijven.

Door zelf te ervaren ontdekt een kind wie hij of zij is. Dit leren ze in verschillende situaties en ontdekken zo hun eigenheid. Maar helaas is dat in de huidige maatschappij vaak moeilijk om dichtbij zichzelf te blijven door alle verwachtingen die we van de kinderen hebben. En daarbij wordt er van alles voorgedaan, gespiegelt, door volwassenen hoe zij zich volgens de normen van de huidige maatschappij moeten voordoen en gedragen. Voldoen ze niet aan die norm, is het heel makkelijk om er direct een stempel op te drukken. In onze eigen opvoeding werd ons gezegd en aangeleerd wie we moesten zijn, gewoon omdat dat volwassenen ook zo aangeleerd is. Een opvolgend patroon waarin niet gekeken werd naar wie we ZIJN, maar waar we aan moesten voldoen. Wie we zouden moeten zijn is jammer genoeg een opgelegd beeld door de omgeving dagelijks gespiegelt.

“Wat wil je laten worden” vroeg de juf. Het kind keek de juf aan, “wat ik wil worden? Ik dacht dat ik al iets was…..’’     Toon hermans

Deze bovenstaande zin raakte mij diep. Ik voelde pasgeleden zelf nog het onbegrip vanbinnen. Hoe moet dat voor een klein kind zijn die diep van binnen voelt wie hij werkelijk is, maar niet kan of mag zijn. Een kind verliest de verbinding met zichzelf wanneer de ruimte uitblijft om te ontdekken wie hij is en verliest hierdoor ook zijn zelfbeeld waardoor het zich gaat afsluiten. Uiteraard is het van belang dat een kind meekan in de maatschappij maar zou het niet bijzonder zijn als iedereen dat kon doen als individu? Zijn wie hij is, en daar respect en ruimte voor krijgen. Maar dan moeten we eerst diep naar onszelf gaan kijken, en dat blijkt lastig te zijn.

Wij zijn als opvoeders ook geneigd om vaak onbewust vanuit onze eigen oude behoefte’s en verlangens op te voeden. En soms zelfs vanuit hele oude pijn. Deze onvervulde behoeftes projecteren we op onze kinderen. Zij krijgen dat wel omdat ik het niet had, of ik ga dit juist wel doen bij mijn kind want ik heb dat altijd zo gewild etc.

Je kunt je dan eens afvragen of je kinderen die behoefte ook hebben die je zelf van binnen hebt. Het is juist zo van belang om je eerst bewust te worden van die oude onvervulde behoefte of verlangen om dat dan bij jezelf, je innerlijke kind, te helen om dat beeld en het opvoedpatroon van wie je moe(s)t zijn te doorbreken om bij je eigen Ik te komen. Dat kost wel wat energie en heel wat doorzettingsvermogen om hiervan los te komen als ouders/opvoeders zijnde. En daar gaat een (blijvend) groeiproces van persoonlijke ontwikkeling aan vooraf. Maar pas wanneer je zelf contact hebt vanuit je Hart en dus met je innerlijk kind ontdek je wie werkelijk bent en ontstaat er de mogelijkheid om een kind ditzelfde te laten doen. Wanneer wij onszelf los kunnen losmaken maken van oude patronen, dan kunnen wij onze kinderen de vrijheid geven om zichzelf te zijn en hierin, met ons als begeleiders, zelf keuzes te laten maken.

Met losmaken bedoel ik niet het contact verbreken met iemand, maar je emotioneel losmaken van oude pijn en liefde geven aan wie we ZIJN.