Maand: november 2016

Als ik mijn kleine man naar bedje breng kletsen we en vertellen we elkaar altijd over hoe we onze dag beleefd hebben. Wat was er allemaal fijn vandaag en waren er ook dingen die niet zo fijn voelde..

Hij begint te vertellen over hoe er vandaag een kindje naar hem toe was gekomen. Het kindje noemde mij een stom rot kind mama!

Eerst krijgt mijn moederhart een soort steek en wil ik het liefst iets zeggen waardoor ik totaal bij mezelf weg zou gaan. Mijn eigen innerlijk kind laat zich even horen en zien en ik voel mijn eigen oude pijn even opkomen. Ik ken die pijn en in gedachte omarm ik mijn eigen ik.

Wat een onvriendelijke woorden zijn dat. Wat vind je daarvan dat hij dat zegt tegen jou? Ik vind het niet leuk, dat zijn woordjes die pijn doen. Ja dat snap ik zeg ik vraag aan hem vind jíj jezelf een stom rot kind?

Nee, dat vind ik niet mama.
Weet je wat je doet mees zeg ik, geef de woordjes die pijn doen maar terug aan dat kindje. En elke keer als iemand woordjes gebruikt die pijn doen, dan zeg maar dat je de woordjes niet hoeft. Laat de woordjes precies bij diegene. Ze zijn namelijk niet van jou, je hoeft er niks mee te doen.

Jij bent jij, en jij bent goed zoals je bent.

Ik geef m een kus, en loop naar beneden en hij roept nog; Mama!

Ja zeg ik…

Jij zit in mijn hartje!

Jij ook bij mij schat, jij ook bij mij

Heb je even, vraagt ze. Een van mijn cursisten uit de opleiding. We zitten samen buiten op de tuinbank onder het afdak. Ze verteld me over haar vriendin, ze is pas plots overleden. Het doet zoveel pijn zegt ze.. En ze is bang dat haar vriendin misschien boos is, omdat ze haar niet kan helpen, ook omdat ze dit werk doet. En ze wilt haar zo graag helpen.
Ik leg uit dat ze/wij haar niet kúnnen helpen. Dat dit het lot van haar vriendin is, hoe pijnlijk ook. Ik vraag haar of ze met een open hart wil kijken naar eigen hartzeer, of ze kan voelen dat ze haar eigen angst en pijn hiermee verdoezelt door met het lot van een ander bezig te zijn. Hoe goed bedoeld ook. En dat begint ze meteen te voelen…
Zoals ik met zielen werk is het nooit dat we ze zómaar elke ziel kunnen helpen of overbrengen, laat staan weghalen. Dan zouden er elke dag misschien wel 100 overleden zielen bij me langskomen om geholpen te willen worden. Dus het gaat erom hoe je er zelf instaat? Als helper? Of als een persoon die zich openstelt om te kijken, wat komt dit míj als persoon/ziel brengen. Voor mij is elke ziel die ik voel, of waar ik voor gevraagd wordt bij mensen thuis, een energie die die desbetreffende persoon, óf mijzelf als persoon komt aanraken op onze eigen thema’s. Maar dan nog, kan ik nooit ongevraagd hierin helpen.
In dit geval verteld de energie dat deze lieve vrouw haar eigen verlatenheid mag gaan oppakken. En ze raakt deze energie niet alleen bij mijn cursist aan, maar ook bij mij. Samen zitten we daar even te voelen, ze huilt en beseft, ik kan haar idd niet helpen. Ik kan haar voordoen om met dit gevoel om te gaan, en het te doorvoelen. En dat is precies wat ik haar wilde laten voelen. Ze pakt haar eigen stukje op, zonder de ander te willen helpen.
En dan gaat opeens een van de grote houten deuren van de poort open, ik zie haar vriendin gaan. Ze stond al die tijd bij ons, tijdens ons gesprek. Ze vertrekt. Waarheen weet ik niet, maar ze geeft haar vriendin weer de ruimte om bij zichzelf te blijven. En zij? Ik gun t haar dat ze haar eigen lot zal kunnen gaan accepteren❤️