Bepaalde tragische gebeurtenissen en ongewone situaties in je (familie)geschiedenis hebben enorme invloed en een diepe impact op je familiesysteem, in je leven, op de generaties die volgen en hoe wij ons als mensen ontwikkelen.

Een grote misvatting is dat we deze trauma’s ‘overkrijgen’ maar in feite nemen we ze onbewust vanuit loyaliteit, een aangeleerde manier van binding en uit angst voor verlies over. Onverwerkte trauma’s zoals bv (jong)verlies, geboorte, misbruik, ongeluk, geweld kunnen o.a lijden tot (gedrags)problemen, relatie en bindingsproblemen en ook tot ziektes.

Zelf kreeg ik afgelopen jaar te maken met kanker. Baarmoederhalskanker om precies te zijn. Dat liet een diepe kras op mijn ziel achter ondanks de goudstof die daar momenteel uit vrijkomt.
De manier waarop ik zelf in het leven sta en mensen bijsta is een heilzame manier om je eigen dikke shit aan te gaan. Dus ik vroeg om hulp. Naast mijn familie en dierbare stond mijn mentor ook direct voor me klaar om me te steunen tijdens dit ziekteproces. En dit ziektebeeld naast me te doorlopen en te onderzoeken. Mijn eigen beschermingsmechanismen draaiden direct op volle toeren. Kanker = dood was mijn eerste reactie.
Een hulpverlener is die, die hulp en steun kan toelaten. Makkelijker gezegd dan gedaan want ik moest álle hulp die nodig was toelaten. Dus: practice what u preache. Ik ging naar donkere plekken in dit proces waar ik alleen maar erkenning op kon geven en bewust naar kon gaan kijken, zelfs als ik voelde het liever te willen ontkennen. Mijn lichaam wilde me iets vertellen en ik had iets aan te gaan. 

Het doel van werken met systeemopstellingen is bewustwording. Inzicht in hoe een ziekte verband kan houden met je (onbewuste) familiegeschiedenis en verborgen dynamieken en verbanden. En een ziektebeeld terug herleiden naar een onverwerkt trauma in die familiegeschiedenis.

Aan het licht laten komen wat aan het licht gebracht wil worden. Het laat zien wat nog niet zichtbaar is. Waardoor er belangrijke bron van informatie beschikbaar, bewust en zichtbaar wordt waardoor je eigen verwerkingsproces in beweging kan worden gebracht.

Dat doen wij niet als begeleider, dat doet het systeem en het veld. Het kan bijdragen aan een beter omgaan met een ziekte. Het is geen genezing maar kan het zelfgenezendvermogen activeren. Dat is uiteindelijk een gevolg van je eigen houding, het aangaan en nemen van je eigen lot en verantwoordelijkheid.
Geen oplossing of garantie voor genezing of de dood te ontzien maar een confrontatie en instemming met het leven, loutering en alles wat daarbij hoort. Zelfs al is er geen genezing meer mogelijk en je kunt fysiek niets meer doen dan is het alsnog heilzaam voor iemands ziel en zijn of haar nazaten.

Ziekte zegt eigenlijk; ik ontkom er niet aan om te voelen. Dúrven voelen en daar erkenning op geven en eerlijk naar jezelf zijn.
En dat is soms kut en heeft me wat gekost maar levert me tegelijkertijd ook iets op. Groei, een stevige bodem, kracht en (een nieuw) vertrouwen, immens veel verbinding en liefde en vooral veel veerkracht binnen mijn gezin.

Zo’n ziektebeeld onderzoeken is ook niet met 1 of 2 opstellingen gedaan. Soms groeit de kanker sneller dan het groeiproces loopt. Een ziekteproces is een stap naar de bewuste verwerking van je trauma of een overgenomen trauma uit je familiegeschiedenis. Het doel is niet de oplossing maar bewustzijn op de niet beleefde ervaring. Een trauma verwerk je ook niet zomaar. Zowel de heftigheid ervan, maar het is ook persoons afhankelijk en hoe je erop reageert. Dat gaat nog verder dan alleen werken met familieopstellingen.

Het werken met systeemopstellingen geeft een groei impuls, geen middel om een behandeling te vervangen. Het opent een andere zienswijze en nieuw perspectief en leidt tot hele andere inzichten dan de naar buiten reikende beweging tot kennis en inzicht. Confronterend, doeltreffend en een effectieve aanvulling op de reguliere zorg.
Een samenwerkende kracht tussen fysiek, systemisch, psychisch en energetisch. Een uniek en persoonlijk proces wat een heilzaam groeiproces in gang zet.

Ik ben inmiddels een eindje op weg. Ook fysiek moest ik aan de bak, verschillende ingrepen & onderzoeken in het ziekenhuis maakte dat ik elke keer opnieuw geconfronteerd werd met de realiteit. Ik was ziek en ik had kanker.
Inmiddels is er goed nieuws! Ik ben geopereerd en de is de kanker weg. Ik ben schoon. Het helingsproces is nog in volle gang, fysiek en emotioneel en ook systemisch heb ik nog wat werk te verzetten. De wortel van de kanker vraagt nog om aandacht. 

Mijn eigen ervaring in dit vakgebied, zowel persoonlijk als in mijn werk werpen zijn vruchten af in zo’n heftige situatie als deze. De draag en veerkracht die daaruit voortkwam heeft bijgedragen aan de manier hoe ik daarmee om kon gaan en hoe we daarmee om zijn kunnen gaan binnen ons gezin. Het geeft een veilige en stevige bodem waarin er ruimte is voor ieders gevoelswereld, ook als ze er even voor kiezen om daar niks mee te doen. Later, als de tijd rijp is dan zijn we er voor ze.
Alle steun, warmte, lichtjes, berichtjes, bloemen, kaartjes etc hebben me een hele warme deken en enorm veel liefde en dankbaarheid laten ervaren. 

Terugkijken naar het verleden is belangrijk maar het is wel noodzaak om te beseffen dat we die geschiedenis niet meer kunnen veranderen. En ook geen trauma’s kunnen verwerken van onze voorouders. Juist doordat we onszelf ontdoen en niet meer bemoeien met de onverwerkte trauma’s van onze voorouders kunnen we de binding ermee loslaten en ontstaat er echte verbinding en ruimte om verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven en onze eigen levenservaringen. Belangrijker nog, dát is de oplossing om patronen te doorbreken. Door ervan af te blijven, met je patat friet vingers zegt mijn mentor altijd 😉 Je eigen lot gaan aanvaarden en dragen. Dus juist minder bezig zijn met de geschiedenis van je voorouders en meer bezig zijn met je eigen leven en de toekomst van je kinderen.

Door zorg te dragen voor onze eigen wonden maar vooral in het belang van je gezin en onze kinderen die hier vaak de lasten van dragen wanneer we hier geen verantwoordelijkheid voor nemen. We ontlasten ze door ze voor te gaan, je eigen dikke shit op te pakken en ze te leren omgaan met hún levenslessen en gevoelswereld. Dat is mijn allergrootste motivatie.

Mijn eigen ervaringen zijn de bouwstenen van mijn levensschool. Daar is ook De Krachtwijzer uit ontstaan en opgebouwd. Uit mijn moederschap, liefdesleven, gezin, gezondheid, uit mijn vakgebied, werkervaring en alle levensverhalen die op deze plek uit de schaduw mogen komen. Pure en rauwe verhalen van hen en mij.

Het leven nemen betekent, zoals het is. De werkelijkheid, je ouders en voorouders nemen zoals ze zijn. Dat betekent ook rouwen om degene die je mist. Afscheid nemen is verbonden met de dood èn het leven. Terug verlangen naar wat je had of wat er was geeft een blijvend onvervuld verlangen omdat we het gemis onderdrukken. Die leegte zorgt voor een uitreiking die we in de buitenwereld willen opvullen. Bindingsproblemen en verslavingen steken hier vaak de kop op.
We zullen moeten leren omgaan dat liefde altijd gekoppeld is aan afscheid nemen. Dát is verbinding. Het is dus noodzakelijk om afscheid te nemen om verbinding te ervaren anders blijven we in deze negatieve versmelting zitten. En dat gemis verwerken een terug kerende cyclus is die bij het leven hoort. 

Daar gaat mijn boek over. Samen met Marloes de Laat ben ik begonnen met de vormgeving. Een rijke oogst en een verzameld werk aan praktijkverhalen en levenservaringen waar bovenstaande niet in mag ontbreken. Dat daar nog een nieuw boek uit zal ontstaan sluit ik niet uit. 

Als afsluiter….

Wat is de zin van een vervuld leven?
De zin van het leven is het leven zelf. Het resultaat van het leven is altijd de dood. Ook dat is een terugkerende cyclus. Ondertussen genieten, passie, intimiteit en groeien. Het volbrachte leven is zinvol. Alleen als we het leven niet onder ogen zien zoals het is, ervaren we het als zinloos. De zin van het leven hangt daarom in hoge mate af van hoe het individu met datgene wat zich voordoet, omgaat. Pijn is onvermijdelijk en hoort bij mens zijn.  

Een beetje van Bert (Hellinger), een beetje van Pierre en een beetje van mezelf…

Een ding is zeker, ik ga er wat moois mee doen.
Tot vlug bij De Krachtwijzer

Sanne