Lichaamsbewustzijn, het verlaten van jezelf of hooggevoelig?

Lichaamsbewustzijn, het verlaten van jezelf of hooggevoelig?

Ons lijf, het voertuig van de ziel noem ik het weleens.

Als iets niet aangenaam voelt kunnen we als reactie onszelf afsluiten , we maken een innerlijke split, een splitsing. Je gaat als het ware uit verbinding met je lijf, jezelf en dus je gevoel. Een ontkoppeling van lichaam en ziel.

Niet zo heel gek, zeker niet als dat je aangeleerde patroon is. Wanneer we geraakt worden, de realiteit te pijnlijk is of oud zeer omhoog komt kunnen we als reactie hebben vluchten. Het doet te pijn, ik wil het niet voelen of het komt te dichtbij.

Iedereen maakt in zijn leven situaties mee waarin we ons onveilig of gekwetst voelen. Veel van deze ervaringen onstaan in de kindertijd.

Om te overleven zoekt een kind de liefde dan buiten zichzelf, waardoor hij zichzelf verlaat en daarmee het contact verliest met zijn lichaam en gevoel en het hart sluit voor zichzelf en focust op de ander.
Systemisch gezien gaat iemand dan van zijn eigen plek af omdat het daar onveilig voelt of omdat we denken als we hard werken voor de liefde, en dus van onze plek afgaan we toch krijgen wat we nodig hebben. De bodem is dan niet meer voelbaar, en het vertrouwen in het eigen lichaam is weg.

Wat er eigenlijk gebeurd is dat jouw systeem zich gedeeltelijk losmaakt of eigenlijk is het jezelf loslaten en naar boven vertrekt naar en in je hoofd. (van je plek)

Hiermee ontvluchten we als het ware de realiteit. We voelen de pijn niet, maar zetten het juist vast waardoor de ervaring niet verwerkt wordt en deze in je systeem vast komt te zitten.
Soms kunnen we die ook nog niet onder ogen zien omdat deze té pijnlijk of te heftig en bedreigend is om te voelen en je leert al vroeg om jezelf steeds te verlaten. In deze fase ontstaat hooggevoeligheid. Je bent niet in contact met jezelf en bent afgestemd op de ander. Het effect hiervan in latere relaties is vaak bindings en verlatingsangst. Onder beide gaat een grote angst schuil om te verliezen, terwijl het telkens gaat over het verlies en de liefde van jezelf.

Zoekende naar warmte en veiligheid en goedkeuring neem je (onbewust) de dingen over die niet van jou zijn waardoor je je soms zweverig of overprikkeld voelt, gespannen, onzeker of angstig waardoor je telkens je hart blijft afsluiten.

Pas op het moment dat je leert jezelf vast te houden wordt het veilig om weer in je lichaam te zakken, je hart opnieuw te openen voor je gevoelens en de pijn die hier opgeslagen ligt te verwerken en te leren onderscheiden wat van jezelf is of van de ander.

Telkens opnieuw de beweging naar binnen maken zorgt ervoor dat het steeds veiliger wordt om in je lijf te zijn en je gevoelens te erkennen. Dat betekent niet dat je je dus nooit boos of verdrietig voelt maar dat het er kan zijn en je het kan dragen.

In plaats van het sluiten van je hart uit bescherming waardoor je juist je eigen verbinding steeds verliest is het openen van je hart de grootste veiligheid.

Hiermee blijf je in contact en verbinding met lichaam en je gevoel en zul je steeds minder afgestemd zijn op de ander en meer op en bij jezelf.

Voor volwassenen is het niet alleen een mooie uitdaging voor zichzelf om hiermee aan de slag te gaan maar wanneer je zelf kinderen hebt of er mee werkt is het mooi om deze gevoelige kinderen hierin ook bij te staan. Wat ik zie in de trainingen en opleidingen is dat het veel terugkomt. Veel mensen praten over HSP,  of lopen tegen terugkerende patronen aan zoals moeite met helemaal hier kunnen zijn, verlatings of bindingsangst.
De kern hiervan zit eigenlijk altijd in het afsplitsen van zichzelf.

Hier zie ik steeds terug hoe belangrijk het is om in contact met ons lijf te zijn, de weg terug naar binnen te maken en helemaal hier te zijn met beide voeten op de grond. Pas dan leert iemand zich weer veilig voelen en te vertrouwen op hun eigen bodem en verbinding te zijn met zichzelf en zijn gevoelens in contact met een ander.

In elke les of sessie is dat stap 1. Terug naar jezelf, de veilige bodem herstellen. Middels systemisch werken wordt er bewustzijn gecreëerd op overgenomen gevoelens, op welke plek staat iemand. Ben je de trauma’s en thema’s van je (voor)ouders aan het uitwerken? En wat is van henzelf.

In de opleiding leren de cursisten ook om dat eerst zelf te doen, om vanuit daar middels een sessie of een opstelling de ander uit te nodigen om weer bij zichzelf te komen en de veiligheid te ervaren om weer te voelen en te helen.

Een rode draad die de bodem is voor De Krachtwijzer.

Copyright – Sanne Blom